Bij dit schrijven wordt laatst de Ronde van Romandië gereden. Voor mij was het vorig jaar mijn laatste echte grote inspanning en wedstrijd. Mijn ploeggenoot Primož Roglič stond aan de leiding. Door de zwaarte van het parcours bleven we met maar 4 renners van de ploeg over in de laatste twee dagen. We moesten alle zeilen bijzetten om zijn trui te verdedigen. En dat lukte. Hij won met glans.

Een week later werd onze zoon David geboren. En op dat moment besloot mijn lichaam ineens dat het genoeg was. De ronde van Romandië was de laatste keer dat ik werkelijk alles uit mijn lichaam had getrokken om samen met de ploeg tot een grootse prestatie te komen. Daarna reed ik nog steeds koersen, maar de benen en lichaam lieten me ondanks mijn enthousiasme in de steek. Ik heb nog vele kilometers op kop gereden van het peloton, maar vaak zat ik al eerder in bus dan mijn ploegmaten. En dat was niet omdat ik sneller aan de finish was, want die zag ik steeds minder.

Romandië

Vlak voor Romandië kwam ik bij een cardioloog. Ik vroeg hem naar hoe ik moest aftrainen, aangezien ik die vraag heel vaak zelf kreeg. Aftrainen? Dat is onzin vertelde hij me. Jij bent bijna 40. Je hebt een enorm groot hart. Weliswaar gekregen van het fietsen. Je hebt 18 jaar lang alles uit je lichaam gehaald en het maximaal belast. Het is nu tijd geworden dat je het rustig aan gaat doen, en ga alsjeblieft geen marathon meer lopen als je straks stopt. Aftrainen is een fabeltje. Je moet een beetje in beweging blijven en dat betekent dat je maximaal 10 á 20 procent van je huidige trainingsuren moet gaan maken. Een snelle rekensom leerde mij dat dat 2 tot 6 uur sporten in de week is. Ik heb altijd een duurzame carrière voor ogen gehad en dat was gelukt. 18 jaar op het hoogste niveau. Aan duurzaamheid zit echter een grens, een halt toegeroepen door beperkingen van het menselijk lichaam gestaafd door de medische wetenschap.

Kent duurzaamheid zijn grenzen of laten we ons teveel leiden door de wetenschap? Het heeft ons veel gebracht, anders kookten we nog steeds op houtskool. Alle transities werden ingeleid door de wetenschap en ook nu hebben we weer een enorme transitie nodig. We zouden ons dus beter laten leiden door wetenschap. Echter als het ons niet zint, schrijven we die af en laten we ons ineens leiden door andere zaken. We verzanden in een vorm van populisme die zich tegen de wetenschap keert. In de geschiedenis is gebleken dat dit zeer gevaarlijk is. Echter duurzaamheid kent wel degelijk zijn grenzen. Over 100 jaar zijn we simpelweg met te veel mensen, om überhaupt nog aan duurzaamheid te kunnen denken. Daar zou de focus moeten liggen. Subsidies voor elektrische auto’s steken in onderwijs en de medische zorg in ontwikkelingslanden. Die twee samen zorgen voor de grootste ontwikkeling en dat heeft een direct effect op geboortecijfers. Dat geeft een veel hoger rendement in onze duurzame ambitie dan een hoop Tesla rijdende mensen. Hoewel ik voor elektrisch rijden ben, gaan zij ons klimaat niet redden.  En wie wint dit jaar de ronde van Romandië? Juist, Primoz Roglic. De geschiedenis herhaalt zich, heel vaak.

Bram Tankink is ambassadeur van OHV